25/4/2009
Nerden başlasam bilemiyorum ama bir yerden başlamalıyım.Aklımda o kadar çok soru varki cevabını veremediğim.İçimde o kadar çok acı varki kimseyle paylaşamadığım.O acı öyle bir acı ki ne kaleme geliyor ne kağıda öyle yüreğimin bir kenarına öyle bir işlemişki hiç bir yere çıkmıyor...
Hayatımda ilk kez sevdiğime utandım,ilk kez birinin omuzunda ağladığım için utandım kendimdende....Şimdi ise acımı,pişmanlığımı,utangaçlığımı,yıkılan hayallerimi ve yıkılmış gençliğimi bastırmaya alışıyorum.Kimse anlamasada acımı ben biliyorum.Bazen içimden hiç durmaksızın ağlamak geliyor.Bazen çığlık çığlığa bağırmak.Bir acıyı daha kaldıramam o kadar çok şey kaybettim ki belki hiç geri gelmeyecek belkide her zaman kaybedeceğim belki de her zaman sadece pişmanlığım kalacak benden geriye.
Hiç birşey geri gelmeyecek ne o saf temiz aşklarım nede ben o çok eski temiz saf kız olacağım.Ben o çok eski ben olmayı geriye dönmeyi o kadar çok isterdim ki ama hiç bir şey eskisi gibi olmayacak.Çevremdeki insanlar hiç bir zaman inanayacak herzaman birşeyler esksik kalacak ve hep soru işaretleriyle bakacaklar...Ben inandım,güvendim,sevdim ama bir şeyi unutmuştum.Tanımayı;onu tanıyamamışım ben kendimi bile unutmuşum ki o kadar çok sevipte kendimi mahfetmişim...Her gülen yüzün ardında ağlayan bir kalp varmış.Her ağlayan kalbin arkasında gülen bir yüz varmış.Her güzel bakışın ardında kötülük varmış.Keşke o da beni o zaman onu sevdiğim kadar sevseydi de "keşke" demeseydim.Ben hem kendimi,hem çevremdeki insanların güvenini kaybettim.Şimdi ise "keşke" demekten başka hiç bir şey yapamıyorum,yapacağım o kadar çok şey varken sadece "keşke" diyorum.
Hayata tutunaya çalışıyorum herkez daha güçlü olmamı bekliyor daha çabuk ayağa kalkmamı.Ben öyle bir düştüm ki kalkmam bir okadar zor,ben öyle bir düştüm ki ne gücüm kaldı ne cesaretim ne esaletim...
Hep birini bekliyorum elimden tutup kaldıracak,omzunda ağlayacağım,saçımı okşayacak en saf, en temiz haliyle...Öyle bir tutacak ki beni,öyle bir güvenecekki bana bir daha bırakmayacak.Öyle birini aramak yıkmadımı zaten beni neden rıyorum ki yine neden!!!İşte yine muhtacım birilerine yine ihtiycım var.
Kime güveneyim ki ben, kime sırtımı yaslayayım,kimle güleyim,kimle ağlayayım.Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki o kadar yalnız ve acizim ki dayanamıyorum.Bunları yaşadıkça hergün tekrar yıkılıyorum.Kendimi başka şeylere yönlendiriyorum o da çevremdekilereyanlış geliyor... Ne yapacağımı,yoluma nasıl devam edeceğimi bilmiyorum.Acaba devam edebilecek miyim?Ondan da şüpheliyim.
Hala ümit etmeye halaller kurmaya çalışıyorum ama gün geliyor hayallerim sadece hayal olarak kalıyor...Nefes alamıyorum,boğulup kalıyorum.Anlatacaklarım boğazımda düğümlenyor,ağzımdan kelimeler çıkmıyor neden bilmiyorum,anlatamıyorum.Bu hergün daha fazla suç oluyor.Susmakta suç oluyor!!!Konuşamıyorum....
Öyle bir yerdeyim ki gitmek mi,kalmak mı?Öyle bir anım var ki nefes almak mı yoksa nefesim yetene kadar hakırmak mı?Allah'a neden Allah'ım neden demek mi?Öyle bir zamandayım ki bilinmeyen,gecesi,gündüzü olmayan,geçmeyen.Öyle bir noktadayım ki sonsuz mu yoksa bitti dediğim yerde yeniden başlamak mı?Öyle bir kalbim varki sanki her an duracakmış gibi ne yapılması gerektiği ne olacağı belli olmayan ir hayattayım.Anılarım aklıma geliyor acı ama gerçek olan...Yaşamam hata mı benim?Konuşma yasağı mı var?Yoksa hareket etme yasağı mı?
Geceler bitmesin istiyorum kimseyi görmek istemiyorum,mutlu olduğum yerde olmak ve o mutluluğu beni hiç bırakmamasını...Çok şey istemiyorum ki!!!
Fırtına öncesi sessizlik yaşıyorum...İçimdeki fırtına beni hiç bırakmıyor.O bir gün öyle bir çıkacak ki öyle bir yere gideceğim,belki eskimeye mahkum edileceği,belkide hiç konuşmamaksızın susmaya.Kelimeler dökülürken bu sayfalara aklımdan o kadar çok şey geçiyor ki anlatsam saçma derler ama benim için gerçek.Kendimden korkuyorum,kimseyi çekemiyorum,yüreğim dayanmıyor,ayaklarım tutmuyor...Bazen ruhum ayrılıyor,bedenim dolanıyor ortada...Birgün bu bedende gidecek ruhumun olduğu yerlere...İçimdekileri anlat anlat bitmez elki bir kitap olur,belki de ağlatan bir roman,belki de kötü son hani dramatik filmlerin sonu hep mutlu biter ya,benim sonum nasıl olacak,nasıl bitecek?Bilmiyorum...
Yorum (0) Kalıcı Bağlantı
24/4/2009
Gönlümün cam kırıkları var şimdi...Elimde kalan,sadece pişmanlığım.Sadece "Neden"soruları soruyor yüreğim!Bilmemek ne kadar zormuş...Neymiş ki yaşamak...Yaşamak üç günlükmüş.Ölüm sonsuz...Sonsuzluğa uzanan ruhum "yazık" diyebiliyor sadece...Dünya'da pişmanlığım yetmemişti.Yazıklarımın,eyvahlarımın bir sonu yok...Bir sonu yok sonsuzdayım!Bir sonu olmalı bir bitişin.
Şimdi umut etmek var yarınlara,bir yeniliş,bir mavi hayal,bir pembe dünya...Bir diiliş olmalı,bir çare bir güneş doğmalı.Hiç ışık girmemiş yüreğime!!!Bir yeni isim,bir yeni şehir,bir yeni hayat gerek...Yeni bir ben gerek ümidini kaybetmiş ruhuma,yeni filizleri dikmek gerek.Hayat her zaman gülmez ki insanın yüzüne,bir kere şimşekler çaksın,yıldırım düşsün kalbinin en dayanılmaz yerine!!!Birkere yağmurları yağdırsın haziran gecelerinin en uzun olanına...Unutma;yağmuran sonra ökkuşağı çıkar gökdelenlerin üzerinden bir tebessüm verir yüzüne.Unutma;yıldırım düşen kalbinde bir çiçek filizlenir.Kapkaranlık bulutların yerine elbet güneş doğar,elbet ışık olur kalbine...Öyle bir sevda girerki yüreğine ümit edesin,hayallerin olur,anlamını unuttuğun zamanlarda.Ruhun hiç olmadığından fazla huzu bulur.Dirilişini hissedersin"yaşamıyorum"dediğin zamanlarda....Elbet o günler benide bulur....
Yorum (0) Kalıcı Bağlantı
18/4/2009
Aşkı anlatırlardı bana hep güzel gelirdi karşıdan...İçim bir tuhaf olurdu aşk kelimesinden.Yaşamak isterdim mavi rengini tanıttılar hep bana.Mavileri yaşayacaktı yüreğim!Nereden bilirdim aşkın karanlık gecelerden farksız olduğunu!Platonik derlermiş tek taraflı olanına bilmeden,duymadan sevmek;Nereden bilirdim onun saçlarına dokunmadan,gözerine bakmadan,nefesini duymadan yaşamanın imkansız olduğunu...Aşkı bana doğru anlattılar "aşk dürüsttür"dediler.Bunu söylerken bile yalan söylemişler.Nereden bilirdim bir aşkın bu kadar hain olduğunu!Bana aşkı tattığında ondan başkasını gözün görmez,yanındayken bile onu düşünürsün dediler.Nereden bilirdim aşkın benimleyken bana dokunurken başkasını düşündüğünü!!!Aşkı bana hep güzel anlattılar,aslında aşk;koca bi yalanmış meğer.
Hep derdim kenime "çok şey kaybettim onuda kaybetsem fazla üzmez yıkmaz beni"diye.Ben bile kandırmışım kendimi...Herşeyden daha çok yıktı beni!Hep şu söze gülerdim içten içe"hayatımı yazsam roman olurdu."Ne kadar doğruymuş hayatımı yazsam ağlatan bir roman olurdu.Bir çok şeyi taşıdı bu kalp artık hiç birşeyi kaldıramıyormuş bunu anladım.AŞK!!! bana neden yalan söyledin?
Neyse ki aşkın koca bir mavi değilde koca bir yalandan ibaret olduğunu anladım.Bu yüzden ben sadece aşka aşığım
Yorum (6) Kalıcı Bağlantı
15/3/2009
Hayat neydi anne;kırık bi oyuncakmı? Yapmaya çalıştığın yoksa dağılmış inci tanelerimi dağılması kolay toplaması zor olan.Hayat neydi anne;eskiyen herşeyi çöpe atmak mı?Bu attıkların canlı olsa bile!Geleceği geçtiğinde geçmişi unutmaya çalışmakmı?Hayat neydi anne;bir filmin sonunu görmeden çıkmakmı sinema salonundan bir resmi çizerken kalbi yarım bırakmak mı?Hayat neydi anne;gittiğini yürüdüğünü zannedip geriye koşmak mı?Hayat neydi anne;bir uçurumun kenarında bir yığın soruyla aşağıya bırakmak mı kendini yoksa soruları çözüp hayatın akışına bırakmak mı?Hayatı ben çözemedim anne kendimi unuttum hayatımı geçmişimi unutamadım!
Hergün karşıma çıktı o cevaplarını bilmediğim sorular hep sustum boynumu büktüm ama konuşmadım.İçim alev alırken hergün ben dudaklarımı mühürleyebildim sadece;içimdeki alevi söndüremedim onu hiç beceremedim bazen içimdeki ateşş dudaklarımdaki mühürü eritti ben soğuttum taş kesil yüreğim ama yinede söndiremedim yangınlarımı hayatı ben hiç çözemedim anne koşmaya çalıştım yetişmeye çalıştım sandımki yakaladım hayatı ama ben hep hayata arkasından bakmışım gözlerim kör olmuş görememişim geçip giden yılları beynim durmuş anlayamamışım anne bu hayat ne demek?
Yorum (3) Kalıcı Bağlantı
13/2/2009
neler paylaşılmış hayattta neleri almış yıllar senden neden soruları kalmış sadece geride kalan hiç bir zaman cevabını veremediğin.Neden diyorsun sadece belki cevabını bilmediğin soruları başkaları soruyor ama hiç kimse anlamıyor senden başka seni bilmiyorm diyemiyorsnki onun üzerine bir yığın soru geliyor herkez korktuğunu zannederken gerçeklerden sen yorulduğundan eminsindir herkez kırılırken sana sen zaten tuzla buz olmuşsundur.Herkez unuturken sen anımsıyorsun.
Bir yağmur yağar insanlar sevinirler ama bulutlar sana ağlar.Sen utanırsın birine değer verdiğin için o da övünür.Sen utanırsın kendinden belki aynaya bile bakmazsın o karşına bile çıkar başını dik tutar hiç bir şey yapmamış gibi.Sen akıllı olduğunu zannedersin ama asla mantığını kullanamazsın en aptal insan olursun şu kahrolası dünya üzerinde belki en zeki görünen ama en aptal insan.POLYANAYI oynamayı seversin hatta gülerken belkide acından gülersin belki bir tebessümüm acımı bastırır diye kahkahaların yükselir aslında çığlık çığlığa bağırmak istersin o an yinede kahkaha atarsın çığlık yerine geçer diye.Bir an gelir ağlarsın bir duygusal şarkıda hep başka nedenlere bağlarsın unuttun desinler diye.Birde güçlü görünürsün ama temelden çokmüşsündür altkatın görünmüyordur bir maske takarsın üzüne sen hiç yıkılmazsın desinler diye....Neden desinler var bu hayatta neden onun bunun şunun söyledikleri?hayatını başkaları esir almış zaten şimdi ise başkaları yönlendiriyor hayatını düşünemez oluyorsun bi vakit sonra bir vakit sonra maskedeki boyalar akmaya başlıyor ve yenileri arıyorsun hayatında belki hiç kimseyi tanımak istemiyorsun tanımış olsan bile herşeye en baştan başlamak istiyorsun ama başkaları var onlar herşeye engel oluyor işte
siz o başkaları insanların hayatlarına karışmayı neden bu kadar çok seviyorsunuz madem bu kadar seviyorsunuz kişisel gelişim kitabı yazında o insanlar hayatlarında kişilikleriyle düzgün bi yerlere gelsinler
(ŞİMDİ SEVGİLİ ARKADAŞLAR DİYECEKSİNİZKİ YAZIN ÇOK SAÇMA AMA GERÇEK HAYATTA MANTIKLI BİR ŞEY YOKKİ
